Ζωή: τρία γράμματα και όμορφΗ

Gustav Klimt - Pleure (Vienne 1900)

Le vocabulaire des fleurs

la poésie ou la gloire ? la poésie,
la bourse ou la vie ? la vie,
le Christ ou Barabbas ? le Christ,
Galatée ou une cabane ? Galatée,
la guerre ou la paix ? la paix,
Héro ou Léandre ? Héro,
la chair ou les os ? la chair,
la femme ou l'homme ? la femme,
le dessin ou la couleur ? la couleur,
l'amour ou l'indifférence ? l'amour,
la haine ou l'indifférence ? la haine,
la guerre ou la paix ? la guerre,
maintenant ou toujours ? maintenant,
lui ou un autre ? lui,
toi ou un autre ? toi,
alpha ou omega ? alpha,
le départ ou l'arrivée ? le départ,
la joie ou la tristesse ? la joie,
la tristesse ou l'ennui ? la tristesse,
l'homme ou le désir ? le désir,
la guerre ou la paix ? la paix,
aimer ou être aimé ? aimer.

Nikos Engonòpoulos (Grèce, Athènes, 1907-1985), Le vocabulaire des fleurs in le recueil Éleusis, 1949.

με γαλλικά και πιάνο ...

  Στη Γαλλία την νταντά την λένε νουνού. Στην Ελλάδα ο πρώτος συνειρμός της λέξης είναι το γάλα. Επομένως μπορώ να πω αστειευόμενη ότι μεγάλωσα με νουνου ή πάλι κατά κυριολεξία ότι ήπια πολλά νουνού. Αν μου επιτραπεί ο ελεύθερος συνειρμός στην προσπάθεια να βρεθούν οι ομοιότητες μεταξύ των δύο αυτών λέξεων, μπορεί ο ηλεκτρονικός χώρος που μας παρέχει το διαδίκτυο να μην καθίσταται  αρκετός. Σίγουρα και χωρίς υπερβολές, όσα κουτάκια νουνού βρείτε στο ράφι ενός σούπερ μάρκετ της γειτονιάς άλλες τόσες νταντάδες μπορείτε να συναντήσετε ανά γειτονιά στη Γαλλία. Η νταντά εδώ είναι αξιοσέβαστο και ιδιαίτερα δυσεύρετο επάγγελμα ειδικά όταν πρόκειται να την αναζητήσεις στη μέση της σχολικής χρονιάς.

  Η πρώτη απορία γεννήθηκε διαβάζοντας ένα βιβλίο για την εκπαίδευση των μικρών γάλλων.
Το βιβλίο έθετε λοιπόν ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα των γάλλων γονέων να μεγαλώνουν παιδιά με γνώση του savoir vivre ήδη από την κοιλιά. Και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Για τους γάλλους η εκπαίδευση ενός παιδιού είναι το α και το ω και φυσικά κρίνονται για αυτό από την κοινωνία που τους περιβάλλει. Έτσι λοιπόν υπάρχουν παιδιά που είναι κακώς αναθρεμμένα και εκείνα πάλι των καλών οικογενειών. Η νταντά λοιπόν παίζει επίσης ένα πολύ σημαντικό ρόλο καθώς είναι εκείνη που κρατά τα παιδιά όταν οι γονείς εργάζονται και περνά αρκετή ώρα της ημεράς μαζί τους.

  Ποια ήταν λοιπόν η πρώτη μου απορία; Νταντάδες καταφθάνουν στο σχολείο με πέντε ή έξι παιδιά η καθεμία. Δύο μωρά στο διπλό καρότσι και τα άλλα τριγύρω. Μέχρι εδώ καλώς, άλλωστε για αυτό πληρώνονται. Έλα μου ντε όμως που επί 20 λεπτά κανένας μπόμπιρας δεν απομακρύνεται από τη νταντά του, μένει κοντά της σχεδόν αγαλματάκι ακούνητο, υπομένοντας βροχές και χιόνια! Έπειτα θα ζητήσει το gouter, το μικρό γεύμα που παίρνουν μετά το σχολείο (ένα μπισκότο, ένα κρουασάν, κτλ) αφού πρώτα πει τη μαγική λέξη: "παρακαλώ πολύ"! Αν η μαγική λέξη δεν ειπωθεί η νταντά κάνει ειλικρινά μάθημα στον μπόμπιρα εκείνη τη στιγμή του τύπου "τι λέμε όταν ζητάμε κάτι";

  Πλέον αρχίζω να συνηθίζω στο νέο είδος παιδικής ύπαρξης και την συμπεριφορική εκπαίδευση των γάλλων παρά το ψυχαναλύτικό τους παρελθόν και παρόν αλλά πάντα με απορίες, γιατί πολύ απλά δεν μεγάλωσα έτσι εγώ και πολύ πιθανά και εσείς, με γαλλικά και πιάνο. Φυσικά ίσως να υπερβάλλω λιγάκι αλλά ειλικρινά σας διαβεβαιώ ότι υπάρχει είδος παιδιών που:

• Μπροστά σε μια λιχουδιά μπορει να αντισταθεί και να πει στον ίδιο του τον εαυτό: θα τo φάω πιο έπειτα την ώρα που πρέπει!
• Μπορει να κάνει απλή κουζίνα αν χρειαστεί
• Τρώει τα λαχανικά σαν να ήταν σουβλάκι
• Πάει για ύπνο στις 20.15
• Ζητάει την άδεια για να σηκωθει από το τραπέζι σε κοινωνικές περιστάσεις
• Τρώει πίτσα και χαμπουργκερ μόνο σε γιορτές, γενέθλια, διακοπές, εξόδους
• Λέει παρακαλώ πολύ και ευχαριστώ στους ενήλικες
• Τρώει με μαχαίρι και πιρούνι καθώς αυτά δεν θεωρούνται φονικά όπλα στη γαλλία για ένα παιδί
• Βλέπει ελάχιστα τηλεόραση

Δεν έχω δίκιο που απορώ;;;