Σε μια από τις πρώτες βάρδιες που έκανα, εκεί που καθόμουν, ρώτησα το ναύτη πώς είναι η «Γιολάντα». Η Γιολάντα δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αντιπροσωπεύει τη γυναίκα, τη κοπέλα, το κορίτσι που άφησες πίσω. Κάποιες φορές είναι Γιολάντα άλλες πάλι Μαρία, ονόματα κοινά σε ισπανόφωνους και Έλληνες. Όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, μου απάντησε με χαμόγελο. Υπολογίζοντας τη διαφορά ώρας, σκέφτηκε τί θα μπορούσε να κάνει η δική του Γιολάντα στην πατρίδα. Τέτοιες κουβέντες γίνονται συχνά, για το χαβαλέ, με ένα μίγμα ελληνικών και ισπανικών, όσο χρειαστεί μέχρι να πιάσει το καράβι λιμάνι και να δοθούν ρεαλιστικά συμβάντα προς συζήτηση. Η Γιολάντα λοιπόν, άλλες φορές κοιμόταν, άλλες βαφόταν για να πάει για δουλειά και άλλες για να διασκεδάσει. Κάποιες άλλες φορές απλώς περίμενε τηλεφώνημα από το βαπόρι ενώ κάποιες άλλες ξόδευε τα λεφτά του ναυτικού που στέλνονταν σπίτι.
Τις τελευταίες εβδομάδες όμως το κλίμα είναι διαφορετικό. Δεν ξέρουμε τί κάνει η Γιολάντα. Δεν μιλάμε πια για αυτό ή αν κάποιοι το κάνουν, δεν λένε ευχάριστα νέα, δεν χαμογελούν . Η Γιολάντα μουρμουράει, της λείπει κάποιος ή πιθανά δεν φτάνουν τα λεφτά. Ακόμα και «Puta» έχει γίνει, μιας και βγαίνει τελευταία με περίεργες παρέες και δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Περίεργο πράμα η ψυχολογία! Ειδικά αν έχεις ένα δίμηνο να βγεις. Μπερδεύεται το πράγμα. Κανείς δεν βγάζει τα προβλήματα που έχει στο σπίτι έξω από την καμπίνα, μόνο τη ψυχολογία του περιφέρει. Αν είσαι συνειδητοποιημένος ναυτικός η ψυχολογία σου δεν επηρεάζεται παρά μόνο από τις καταστάσεις στο βαπόρι. Και εδώ τα πράγματα έχουν ζορίσει κάπως. Γιατί; Επειδή κάποιος επηρεάστηκε από τα προσωπικά του, τα μετέφερε στη δουλειά και περιφέρει τώρα την ασχήμια των συναισθημάτων του σαν επικίνδυνο ιό. Όσο πιο μεγάλο το αξίωμα τόσο πιο ενοχλητικός γίνεται στους άλλους. Η ψυχολογία τότε καταρρέει σαν ντόμινο και η Γιολάντα αποκαλείται κοφτά Puta.
Επιμέλεια κειμένΟυ: Άννα Α.
