ΖΩ .Η

προβΛηματί.Ζειν

   Με προβληματίζει η εποχή του «ανατέλλοντος ηλίου», η δεσμευμένη συνθήκη ελευθερίας, η γενιά που διοχετεύτηκε ανώδυνα στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μένει ουσιωδώς άπραγη και επαναστατικά θεωρητικοποιημένη, η ηλεκτρονική φύση του έρωτα και της κοινωνικοποίησης, οι ορδές των πολιτικών προτάσεων άνευ προγραμματισμού που αιμορραγούν το μέλλον και ομοιοστατούν την ανασφάλεια, η γκετοποίηση της δημιουργικής ιδέας στα στενά όρια της παρέας και του ενός και δύο καφέδων, η εύθραυστη αλληλεγγύη του νέου στον συνάνθρωπο, η συνεχώς πειραματισμένη παιδεία, η ασθενής μνήμη στα γεγονότα, η αμφιβολία στην πίστη ενός ρεαλιστικού ονείρου ζωής και πάνω από όλα το γεγονός ότι να προβληματιζόμαστε μας κατέστησαν μοναχά ικανούς ποικιλοτρόπως και με ελευθερία μεν, σφραγισμένα πάραυτα στην ανημποριά προοπτικής εφαρμογής. 

εισαγωγή σε κάπΟιο φθινόπωρΟ

 

    Κάπου ανάμεσα σε πληγωμένη έμπνευση και ωμή πραγματικότητα η κυρία του ξύλινου σπιτιού αποχαιρετούσε το καλοκαιράκι. Ήταν δωρικό στη χαρά και πολύ ρεαλιστικό για τη συνηθισμένη σε όνειρα μαμαζέλ ετών 67, εξομολογήθηκε. Χαμογέλασε και ευχήθηκε να πέσει η λαχτάρα της στο βυθό των βραδινών άστρων, χαρίζοντας στο σύμπαν την ανέμελη ματιά ενός περιπατητή που μόλις ξεχνά το σκηνικό ξοπίσω του και καρτερεί το επόμενο ελπίζοντας να χάσει επιτέλους την ασχήμια της ετούτη 'δω η πόλη.