Κάπου ανάμεσα σε πληγωμένη έμπνευση και ωμή πραγματικότητα η κυρία του ξύλινου σπιτιού αποχαιρετούσε το καλοκαιράκι. Ήταν δωρικό στη χαρά και πολύ ρεαλιστικό για τη συνηθισμένη σε όνειρα μαμαζέλ ετών 67, εξομολογήθηκε. Χαμογέλασε και ευχήθηκε να πέσει η λαχτάρα της στο βυθό των βραδινών άστρων, χαρίζοντας στο σύμπαν την ανέμελη ματιά ενός περιπατητή που μόλις ξεχνά το σκηνικό ξοπίσω του και καρτερεί το επόμενο ελπίζοντας να χάσει επιτέλους την ασχήμια της ετούτη 'δω η πόλη.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire